กรุ่นกลิ่นศิลปะแห่งกามา บนหน้ากระดาษใบปิดหนัง หรือภาษาทางการเรียกว่า “โปสเตอร์” ผ่านปากคำของนักสะสมตัวยง “น้อย ไพรวัลย์” ที่มีโปสเตอร์หวิวๆ อยู่ในสต๊อกกว่า 3 หมื่นชิ้น
เชื่อแน่ว่า ผู้ชายอายุ 30 อัพ ที่รักการดูหนัง ย่อมจะเคยผ่านตาโปสเตอร์หนังกลุ่มหนึ่งซึ่งเรากำลังพูดถึงเป็นอย่างดี มันคือหนังเกรดบีที่มาพร้อมกับใบปิดที่แพรวพราวด้วย “ศิลปกรรม” และ “ศิลปกาม” อันชวนสยิวกิ้ว เห็นแล้ววาบหวิวหวั่นไหวถึงในทรวง ในยุคที่ภาพโป๊รูปเปลือยยังหาไม่ได้เกลื่อนกลาดอย่างในยุคนี้ ภาพโปสเตอร์หนังเกรดบี คือขุมกำลังที่สร้างความรู้สึกซ่านเสียวให้กับหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ในวันวานได้เป็นอย่างดี
ในภาคหนึ่งของตัวตน “น้อย ไพรวัลย์” คือพ่อค้าที่เร่หาโปสเตอร์เหล่านี้ที่ยังหลงเหลืออยู่ ตามโรงหนังชั้นสองเก่าๆ ตามบ้านช่องของคอหนังรุ่นเดอะ แล้วนำมันมาจำหน่ายให้กับผู้ที่สนใจ แต่อีกภาคหนึ่ง เขาคือผู้ชายที่หลงใหลในมนต์เสน่ห์ของใบปิดหนังเหล่านี้ และเริ่มเก็บสะสมมาตลอดระยะเวลานับสิบๆ ปี
มีอะไรซ่อนอยู่ในโปสเตอร์เหล่านี้ เซกชัน Taste พาคุณลัดเลาะไปตามเส้นแวงของประวัติศาสตร์ ค้นหาความหมายของโปสเตอร์วาบหวิว ย้อนวันวานที่ยัง “ฉ่ำหวาน” อยู่ ในความรู้สึกระลึกถึงของผู้คนยุคหนึ่ง ยุคนั้น…
โปสเตอร์แนวนี้นี่มันคือหนังเกรดบีใช่มั้ย แล้วหนังเกรดบีมันคืออะไร?
หนังเกรดบีก็เป็นหนังที่ลงทุนน้อย ฉายโรงชั้นสอง เริ่มจากที่หนังฟอร์มใหญ่มันเลิกฉาย เป็นช่วงเปลี่ยนยุค เปลี่ยนเป็นหนังญี่ปุ่นที่ออกแนวโป๊กำลังบูม ตรงกับช่วงที่หนังฮ่องกงกำลังมา ประมาณก็ช่วงปี 1980 คือเน้นความหวือหวาของโปสเตอร์
ทำไมในยุคนั้นถึงต้องมาออกแบบโปสเตอร์อะไรแบบนี้?
คงเป็นการเสนอด้านการตลาด ผมว่านะ ให้เขาสนใจ ให้เขารู้เรื่องราวผ่านโปสเตอร์ว่าตัวละครเป็นยังไง แนวตัวละคร เนื้อหาของเรื่องด้วยมันบอกอยู่ในโปสเตอร์เลย
แล้วในหนังมันโป๊หรือเปล่า?
โป๊ครับ โป๊แบบเห็นเลย แล้วแต่หนัง บางเรื่องถ้าเป็นหนังอีโรติก จะไม่โป๊ แค่ทำท่าทำทางแต่โชว์นม
มีเรื่องไหนบ้างไหมที่อยู่ในความทรงจำของเรา?
ถ้าป็นหนังฝรั่ง ผมจำชื่อเรื่องไม่ค่อยได้ แต่ประมาณว่าเจ็บกี่ครั้งก็ยังรักเธอประมาณนั้นน่ะ บรูซ วิลลิส แสดง โป๊เหมือนกันแต่ก็ดูเป็นศิลปะ ญี่ปุ่นนี่ก็จะมีโอชินที่เป็นแบบโป๊ของสมัยนั้น ทางฝั่งฮ่องกงก็จะไม่ค่อยได้ดู แต่ก็มีขาย ส่วนหนังไทยที่จำได้ก็ ระฆังผี ดาราที่จำได้ก็คุณสมศักดิ์ ชัยสงคราม จะเล่นเยอะมากหนังแนวโป๊ๆ แล้วก็พวกโลงผี โลงแตก อะไรยังงี้ โปสเตอร์หนังในตอนนั้นก็โจ่งครึ่มเลย ส่วนใหญ่ผมจำได้ว่าจะไปดูที่พระโขนงเธียเตอร์ ตอนนั้นเป็นหนังชั้นสองแล้ว บนโปสเตอร์จำได้ว่าชื่อดาริน กรสกุล พวกสวรรค์ชั้นเจ็ด อันนี้นานแล้วแต่ก็ยังจำได้
แล้วหนังไทยพวกนี้ พวกผู้กำกับมีชื่อบ้างมั้ย?
จะไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก เน้นดารามากกว่า แต่ในต่างจังหวัดเขาจะรู้ แนวเกรดบีเขาจะรู้กัน คือชื่อโรงแบบนี้ ชื่อหนังยังงี้ ชื่อดารายังงี้ อย่างเรื่อง ระฆังผี สมศักดิ์ ชัยสงคราม นี่ตัวยืนเลย ก็จะรู้กันว่าเป็นหนังแนวโป๊
เก็บมานานรึยัง แล้วในร้านนี่มีอะไรบ้าง?
เก็บมาตั้งแต่ประมาณปลายปี 2538 ร่วม 20 ปีแล้วก็จะมีโปสเตอร์หนัง แล้วก็พวกรูปภาพ หนังสือจีน เหมือนดาราภาพยนตร์บ้านเรา หนังสือที่บอกเรื่องราวของหนังแต่ละเรื่อง
รวมเบ็ดเสร็จแล้วเก็บโปสเตอร์ไว้เท่าไหร่ และไปหามาจากไหน?
ซื้อมา ขายไป แต่ที่มีเก็บอยู่ก็ร่วม 30,000 ใบได้ ก็ไปหาตามต่างจังหวัด หาด้วยตัวเองเรียกว่าตามล่าก็ได้ สภาพก็เป็นอย่างที่เห็น บางเรื่องเราได้มาแบบขาดแล้วก็มี แต่เป็นหนังที่หายากเราก็เก็บเลย หนังเกรดบีวาดสวยก็ชอบ หนังจีนฮ่องกงแนวโป๊ๆ ขายดีฝรั่งชอบ แต่ต้องเป็นงานวาดนะ
ขายใบเท่าไหร่ครับโดยคร่าวๆ?
หลักร้อยขึ้นไปจนถึงสองสามพัน แล้วแต่เกรดหนัง เมื่อก่อนอยู่บ้านฉลอง ภักดีวิจิตร เป็นญาติทางกองถ่าย ตัวเองก็อยู่ที่นั่นได้ ช่วยเขานิดหน่อย ชอบศิลปะดูโปสเตอร์แล้วมันสวยก็เลยสะสะสมมา เมื่อก่อนสะสมของเก่า แบงก์เก่า สิ่งพิมพ์เก่าๆ แต่ตอนหลังคนเริ่มสนใจโปสเตอร์มากกว่า ตัวเองก็สนใจอยู่แล้วเลยออกหาซื้อเก็บมาขาย
คิดว่าเสน่ห์ของโปสเตอร์หนังแบบนี้มันอยู่ตรงไหน?
มันเป็นสมบัติครับ ของประเทศเจ้าของหนังที่ผลิตเพราะมันแตกต่างจากบ้านเขาไง ดีไซน์มันจะแตกต่างกัน ที่เมืองนอกก็อาจจะแค่เขียนแนะนำตัวละครตัวเดียวแค่นั้นเลย แต่บ้านเรานี่จะเน้นบรรยายเป็นเรื่องราวเลย มีฉากโป๊ ฉากอึ๋ม ก็วาดลงไปโชว์หน่อย แล้วคนเขาชอบเขาก็อยากไปดู คือบ้านเราในโปสเตอร์นี่บอกเป็นเรื่องเลย
หนังเกรดบีคือหนังทุนต่ำ มีจำนวนโรงฉายไม่มาก หรือฉายในโรงหนังชั้นสองที่ฉายหนังควบ ส่วนใหญ่จะเป็นหนังเนื้อหารุนแรง เสียดสี และมีเรื่องราวทางเพศสูง พูดง่ายๆ คือเต็มไปด้วยเลือดและนม
โปสเตอร์หนังเกรดบี ที่เป็นหนังเมืองนอกต้นฉบับอาจไม่เหมือนในไทย เพราะจุดเด่นอย่างหนึ่งของโปสเตอร์หนังไทยคือคำบรรยายที่บางทีดูวาบหวิวสยิวกว่าในหนังเยอะ
และก็เป็นอีกหนึ่งที่พี่ไทยทำเป็นเอกลักษณ์คือการตั้งชื่อหนัง ซึ่งบางทีอาจเป็นคำที่ชวนสงสัย ไม่มีความหมายแต่ชวนให้อยากเข้ามาดู ซึ่งบางทีกลยุทธ์ตีหัวเข้าบ้านอย่างนี้ก็ทำให้คนดูเกิดอาการเซ็งไปตามๆ กันได้ เพราะบางทีไม่ได้มีอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องหนังมากนัก แต่เป็นการใช้คำเพื่อเชิญชวนให้คนเข้าไปดูโดยเฉพาะ จึงเป็นภาษาที่ใครเห็นก็มักนึกยิ้มในใจ แต่เมื่อออกจากโรงก็อาจเกิดอารมณ์อยากตามล่าไอ้คนตั้งชื่อหนังเหมือนกัน
โปสเตอร์หนังญี่ปุ่นเกรดบี ซึ่งเป็นยุคหนึ่งที่หนังญี่ปุ่นเกรดบีค่อนข้างบูม โดยเน้นการตัดกันของคู่สีที่เน้นสีสันสะดุดตา และเนื้อนวลตัวนางแบบภายในเรื่อง
โปสเตอร์หนังเกรดบีของไทย อาจมีการเพิ่มฉากสำคัญบางอย่างลงไปในตัวโปสเตอร์ โดยการวาดเพิ่มลงไป เป็นฉากภายในหนังเพื่อให้ผู้ที่มาชมใบปิดข้างหน้าโรงหนังได้รู้เรื่องราวมากขึ้น
ท่านใดสนใจโปสเตอร์หนังทั้งเก่า – ใหม่ คุยราคากันได้แบบกันเอง เชิญแวะเยี่ยมชมได้ที่ร้าน “น้อย โปสเตอร์” ตั้งอยู่บริเวณหลังวัดชนะสงคราม ถ้าเดินทะลุวัดมาทางด้านหลังจะอยู่ทางด้านขวามือ หรือเดินเข้าซอยตรงข้ามซอยรามบุตรี ซอยเล็กๆ ข้างวัดชนะสงคราม เดินตรงมาเรื่อยๆ ตามทางก็จะเจอ ใครที่หลงทางหรือไปไม่ถูก ก็โทร.ถามได้ที่พี่น้อย โทร.086-564-9412
