Blowin’ in the songs
โดย : ประมวล ดาระดาษ
p_daradas@hotmail.com
จากความสำเร็จของอัลบัมแรก ทำให้อัลบัมนี้มียอดจองในอเมริกาถึงแปดแสนแผ่น ติดอันดับหนึ่งในอเมริกานานกว่าเจ็ดสัปดาห์ ว่ากันว่า วงเดอะ บีเทิลส์ ตอนนั้นต้องเขินไปเหมือนกัน ต่อการที่วงเลด เซพพลิน มีสุ้มเสียงแนวดนตรีฮาร์ดร็อกที่รุนแรงกว่าเดิม มีเอกลักษณ์เฉพาะตนยิ่งขึ้น
เทคโนโลยีด้านการบันทึกเสียงแม้จะเป็นระบบโมโน ยังไม่ก้าวหน้า แต่ทว่ามีน้ำเสียงออกลำโพงซ้าย-ขวาชัดเจน คือตอนนั้น ทั้งโรเบิร์ต แพลนท์ และจิมมี เพจ มีฝีมือยอดเยี่ยม และมีพัฒนาการก้าวไกลยิ่งขึ้น
จิมมี เพจ กล่าวถึงเบื้องหลังการสร้างงานอัลบัมนี้ว่า “ก็ใช้เวลานานหน่อย เดี๋ยวทำ เดี๋ยวหยุด เหมือนคนจิตไม่ปรกติ เราไม่มีเวลา ฉะนั้นพวกเราจึงต้องเขียนเพลงในห้องพักของโรงแรม และเมื่อมันสำเร็จลง ผมจึงเบื่อหน่ายกับมันเหลือเกิน ก็ฟังมันมาหลายครั้งหลายที ผมเสียความมั่นใจกับมันไปเลย แม้ว่าผู้ฟังจะว่ามันยิ่งใหญ่ ผมก็ยากจะเชื่อ…”
“…เราทั้งหมดไม่ว่างเลย ต่อการที่จะต้องเข้าสตูดิโอและเข็นอัลบัมออกมา มันจะเป็นไปได้อย่างไร เมื่อเราบันทึกภาคริทึมกันที่สตูดิโอในลอนดอน อัดเสียงเพิ่มเติมในนิวยอร์ก อัดทับไลน์เสียงฮาร์โมนิกาที่แวนคูเวอร์ แล้วกลับมาที่นิวยอร์กอีกครั้ง
จิมมี เพจ คงจะระอาสุดขีดเช่นกัน เขาให้สัมภาษณ์เบื้องหลังงานว่า “ขณะนั้นผมล่ะอัดอั้น จนกลายมาเป็นความกลัดกลุ้มใจมาก คิดว่าอัลบัมที่สองมันจะแหกคอกออกไปมากจากอัลบัมเดิม คือมันจะเกินเลยต่อสถานะของแนวทางของวง”
“…แต่…อีกที ผมก็ได้แต่หวังว่า เลด เซพพลิน คงจะมีเครื่องหมายการค้าพอดีตอนตรงถึงจุดนี้ มันมีความเป็นฮาร์ดร็อกมาก ก็ไม่มีปัญหาตรงจุดนั้น มีวงหลายวงที่เป็นฮาร์ดร็อกในวันนั้น และผมก็คิดว่าวงเราจะประสบความสำเร็จ โดยรสนิยมกว้างๆ ในตอนนั้น แฟนๆ และผู้คนฟัง ยังคงนิยมเพลงโฟล์ก คันทรีและอะไรต่อมิอะไรที่ไม่หนักนัก เราเพียงแต่เล่นแนวบลูส์หนักหูมากขึ้นเท่านั้น…”
โรเบร์ต แพลนท์ กล่าวเสริมว่า “ไม่ว่านักวิจารณ์จะวิจารณ์ว่าอย่างไรก็ตาม และต่อบทพิสูจน์ผลงาน แม้ว่าผู้คนจะไม่ตอบรับด้วยดี ตัวอย่าง ผู้ฟังงานของโรลลิ่ง สโตนส์ ซึ่งแฟนๆ ก็… ก็ อาจจะเพียงแต่ผิดหวังในตัวนักดนตรี…”
เขายิ้มเยือกเย็นและให้ความเห็นต่อความมั่นใจในอัตลักษณ์ที่เพิ่งค้นพบว่า “… หรือผมจะแบกอีโก้เล็กๆ นี้ไว้ เพราะว่าบางทีผู้คนก็ไม่พอใจศักยภาพของวงที่ปรากฏต่อมานัก ผมก็จำไม่ได้หรอกว่า นักวิจารณ์ว่าอย่างไรกันบ้าง แต่ต่อมาภายหลังเท่าที่ผมรู้ บ้างก็ว่า มันก็ดี บางทีอาจจะเป็นอัลบัมที่ทำระหว่างการเดินสายที่ยิ่งใหญ่ด้วยซ้ำไป…”
โรเบิร์ต แพลนท์ ให้ความเห็นว่า “…นี่คือบางสิ่งที่เป็นความจำเป็นเฉพาะตน บางทีมันจำเป็นที่จะต้องมี หมายถึงพวกเราต้องบรรจุใส่ขวดให้เต็ม พอเราขึ้นเวทีเราก็เทอารมณ์อันนั้นออกมา เพลงดีมากสำหรับความรู้สึกของเรา ผมติ๊ต่างว่ามันเป็นเพลงของเลด เซพพลิน ที่จะต้องทำซ้ำเรื่อยไป แต่มันก็เป็นยานพาเราไปสู่รูปแบบอื่นๆ เพื่อให้แฟนเพลงได้มีโอกาสฟังเพลงที่มีคุณค่าที่เราจะต้องสร้างสรรค์ขึ้นมาอีก….”
โรเบิร์ต แพลนท์ ให้ความเห็นอีกว่า “…เราทำเฉพาะเจาะจงออกมาจากความเข้มข้นในศักยภาพของ เลด เซพพลิน ผมคิดว่าคุณภาพของเพลงอยู่ในระดับละเอียดลออ เพราะว่าผมใช้เสียงในหลายๆ แนวทางและก็จำกัดทิศทางให้อยู่ในสูตร ผมคิดว่าการเล่นคอร์ดเปิดนั้นเหมือนเพลงของนีล ยังนะ ซึ่งเขาก็ใช้มันอยู่ เพราะผมเหมือนจะซึมซาบกับดนตรีแนวนี้ เมื่อได้รับการใส่เนื้อร้องที่ดีและเข้มข้นเข้าไปด้วย ยิ่งรู้สึกดี หน้าที่และสิ่งที่ผมต้องการทำให้แก่วงและสมาชิกคนอื่นก็คือ เขียนเพลงเสร็จ เอาไปอวด แล้วว่า “ลองฟังดูสิ”
***หมายเหตุ***
ความยิ่งใหญ่ของอัลบัม เลด เซพพลิน II นั้นเกินคาด คือได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลแกรมมี่ แห่งสหรัฐอเมริกา สาขา “รางวัลการบันทึกเสียงยอดเยี่ยม” ปี 1970
นิตยสาร “กีตาร์เพลเยอร์” แห่งสหราชอาณาจักร “50 ผู้มีอิทธิพลสูงสุดกับกีตาริสต์ที่เคยมี ” ปี 1994
นิตยสาร “โมโจ” แห่งสหราชอาณาจักร ว่า “100 อัลบัมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เคยทำ” ปี 1996
นิตยสาร “กีตาร์” แห่งสหรัฐอเมริกา “อัลบัมแห่งสหัสวรรษ” ปี 1999
นิตยสารโรลลิ่งสโตน ประกาศว่า “500 อัลบัมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล” ปี 2003
นิตยสาร Q “100 อัลบัมในอดีตที่ยิ่งใหญ่” ปี 2003
“ดิมเมอรี โรเบิร์ต” นักวิจารณ์แห่งสหรัฐอเมริกา กล่าวว่าเป็น “1001 อัลบัมที่คุณต้องฟังก่อนตาย” ปี 2006
นิตยสาร “คลาสสิกร็อก” แห่งสหราชอาณาจักรให้คำนิยม “100 อัลบัมร็อกยิ่งใหญ่ที่สุดของอังกฤษที่เคยมี” ปี 2006
หอเกียรติยศ “ ร็อกแอนด์โรล ฮอล ออฟ เฟม ประเทศสหรัฐอเมริกา “ 200 อัลบัมยอดเยี่ยมตลอดกาล” ปี 2007 และเป็นไปไม่ได้ที่ตัววงก็ได้รับการจารึกในหอเกียรติยศนี้อีกเช่นกัน (12 มกราคม 1995)