ชื่อของเขา “แสลงหู” ผู้คนจำนวนไม่น้อย
ความคิดของเขา ถูกบางใครเรียกขานในฐานะ “ภัยต่อความมั่นคงของชาติ”
และตัวตนของเขา คือ “ไม้เบื่อไม้เมา” ของมนุษย์บางจำพวก
“จรัสพงษ์ สุรัสวดี” หรือ “พี่ตู้” ของใครต่อใคร ยังเจ็บปวดไม่คลายกับเหตุการณ์น้ำท่วมใหญ่ ไม่ต่างจากอีกหลายล้านชีวิตในประเทศอันน่าวิตกจริตนี้
เพราะเหตุการณ์อันน่าจดจำ (ตรงไหน?) ผู้ชายที่เพียบพร้อมด้วยอารมณ์ขันอันร้ายกาจคนนี้ มีความในใจและข้อมูลเต็มสมอง พร้อมที่จะผ่องถ่ายสู่ผู้คนที่สนใจ ในทอล์กโชว์ชื่อแผลงๆ “แร้งกินน้ำ” รับรอง งานนี้มีคน “เสียเลือด”
แต่ทุกบรรทัดถัดจากนี้ ฟรีก็อปปี้ Taste ขออนุญาตจัดออเดิร์ฟเบาๆ ก่อนจะไปเจอ “ของหนัก” ของจริง ในวันเสาร์ที่ 21 เมษายนนี้ ที่ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย…
อะไรคือแรงบันดาลใจอันยิ่งยวดที่ทำให้พี่ลุกขึ้นมาจัดทอล์กโชว์ครั้งนี้ครับ?
มันจะเป็นบ้าครับ ถ้าไม่ได้พูดกับใคร เพราะวันๆ พี่เอาแต่ซ่อมบ้าน พี่ทำเองไม่ยอมใช้ช่าง เพราะช่วงนี้ ช่างขาดแคลนและขูดรีดเนื่องจากลูกค้าเยอะ พี่เป็นสถาปนิก ออกแบบบ้านตัวเองได้ ก็ต้องซ่อมเองได้ แต่ปรากฏว่าซื้อเครื่องมือรวมแล้วแพงกว่าจ้างช่างอีก นี่หมดไปกี่แสนแล้วไม่รู้ ยังไม่ได้รับสามหมื่นที่รัฐบอกจะให้เป็นค่าปิดปากเลยครับ เมื่อไม่ให้ค่าปิดปากก็ขอพูดบนเวทีเลย เพราะสื่อไหนก็ไม่กล้าให้พี่ออกอากาศเพราะปอดแหกกันหมด
กล้าทำน้ำท่วมแผนดินเกิดขนาดนี้นี่ รัฐบาลกลายเป็นนักเลงใหญ่ ระดับเจ้าพ่อ ไม่มีใครกล้าแตะเลยนะครับ เพราะรัฐบาลไหนก็ไม่เคยกล้าหากินโดยทำร้ายประชาชนที่เลือกตนมาถึงขาดนี้ นี่แบ่งกันสูบจากน้ำกันถ้วนหน้า ไม่เกรงอาญาแผ่นดิน โดยประชาชนก็ไม่กล้าว่าอะไรเลย เป็นสังคมที่ประหลาดที่สุดในโลกแล้วครับ
ใครจะสิ้นโลกกันปีนี้ แต่แผ่นดินนี้จะสิ้นชาติก่อนเขาสิ้นโลกกันนะครับ ที่พี่จัดทอล์กโชว์ก็ไม่ใช่จะระบายอะไรให้ใครฟัง แค่จะบอกความจริงที่รู้มาว่า เขาวางแผนกันอย่างไร แบ่งกันเท่าไหร่ แล้วเราต้องทำยังไงเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นอีก ซึ่งเขาตั้งใจให้น้ำท่วมอีกแน่นอน เพราะงบประมาณบรรเทาสาธารณภัยมันมหาศาล เขตไหนขังน้ำนาน เขตนั้นรวยครับ
ต่างจังหวัดคุ้มครับกับสามหมื่น ตู้กับข้าวใบเดียวเสียหาย หลายจังหวัดยังอยากให้ท่วมอีกด้วยซ้ำปีนี้ แต่ชานเมืองแต่ละหลังหมดเป็นแสน ยิ่งถ้ารถยนต์จมน้ำด้วยก็เป็นล้าน ถ้าฟ้องร้องก็เหนื่อยเปล่าเพราะจำเลยที่หนึ่งเป็นถึงรัฐมนตรียุติธรรม ปลดผู้พิพากษาได้เชียวนะครับ ถ้าเป็นบ้านเมืองอื่นที่ไม่ใช่พุทธ ป่านนี้มีศาลเตี้ยเป็นแถวแล้วครับ
กลไกทางสังคมเท่านั้นที่จะป้องกันอนาคตได้ ถ้าทุกคนช่วยกันพูดว่า รู้ทันนะ ก็อาจทำให้รัฐบาลรู้จักยั้งคิดเพราะผู้แทนแต่ละเขตคงไม่อยากถูกมองว่ารับเงินค่าปิดปากเพื่อให้เขตของตนเป็นแก้มลิง แต่อีกหลายผู้แทนอาจอยากเป็นแก้มลิงขึ้นมาบ้างก็อาสาขังน้ำเน่าในเขตตน คราวนี้จะท่วมทั้งประเทศได้เลยนะครับ ประเทศอื่นเห็นก็เอาอย่างบ้าง ก็ท่วมทั้งทวีป ทวีปอื่นก็เอาบ้าง ก็ท่วมโลกสิครับทีนี้ โลกาวินาศก็จะมีไทยเป็นต้นเหตุได้ในคราวนี้นั่นเองครับ
แต่คราวนี้หมดโอกาสเรียกเงินจากนิคมเป็นค่าคุ้มครองอีกแล้วครับ เพราะหลายนิคมล่มไปโดยขอเงินคืนไม่ได้ คือเป็นค่าเสียรู้ว่างั้น ทุกคนเจ็บแล้วจำครับ จะเอาคืนหรือไม่ ขึ้นอยู่กับศักยภาพของแต่ละองค์กรเท่านั้น ใครไร้น้ำยาก็ต้องเงียบ แล้วแก้ตัวไปวันๆ ว่าทำไมจึงแหย
ในทอล์กโชว์ครั้งนี้ มีหมัดเด็ดที่พอจะเปิดเผยได้บ้างไหมครับ?
เปิดเผยก่อนเดี๋ยวเป็นคดีความเปล่าๆ ครับ ทอล์กโชว์พี่ไม่เคยบันทึกเทป ไม่เคยเผยแพร่ เพราะไม่ผ่านเซ็นเซอร์แน่นอน บ้านพี่ชั้นเดียว น้ำเข้าทุกห้อง เฟอร์นิเจอร์ต้องทิ้งหมดทุกชิ้นเพราะราขึ้น พี่ต้องพิการเท่านั้นจึงจะให้พี่อยู่เฉยได้ครับ คนมีศักยภาพอย่างพี่จะให้นั่งอมสากอยู่กับบ้านคงทำไม่ได้หรอกครับ คนอื่นเขาเงียบเพราะไม่มีศักยภาพ ก็เรื่องของเขา พี่มีหน้าพลเมืองที่ต้องทำ พี่ไม่ชอบบกพร่องเหมือนผู้บริหารน้ำครับ
ปัญหาคือผู้ชมบางท่านอยากฟังพี่พูด บางท่านอยากฟังพี่ร้องเพลง พี่ก็กะว่าจะพูดไปร้องไป ถ้ามีใครอยากดูพี่ฆ่าคน พี่ก็ต้องทำให้ดูบนเวทีด้วย ไม่ยากครับเดี๋ยวนี้ เงินจ้างได้หมด จ้างคนที่ทำลายพนังกั้นน้ำให้หยุดทำลายยังได้เลย แค่ผู้แทนเขตที่จมน้ำยอมจนลงหน่อย คือแบ่งกันกินนั่นเอง น้ำท่วมคราวหน้า ใครอยากได้ค่าปิดปากก็ไปพังทำนบกั้นน้ำนะครับ ถ้าเขาไม่ให้ค่าปิดปาก ก็แปลว่าเขาจะให้ฆ่าปิดปากแทนครับ
พี่จึงจะเขียนหนังสือชื่อ “น้ำท่วม พี่ว่าดีกว่า ฝูงแร้ง” ออกวางแผง ก็หวังค่าปิดปากนี่แหละ แต่ถ้าจะฆ่าปิดปาก พี่ก็พร้อมสวนครับ พี่ยกพื้นเมตรกว่าตั้งแต่สร้างบ้าน น้ำไหนก็ไม่น่าขึ้นถึง ถนนหน้าบ้านน้ำถึงอกยังไม่เข้าบ้านพี่เลย จนกระทั่งไอ้บิ๊กแบ๊กจัญไรนี่แหละครับ น้ำทะลักเข้าบ้านห้าเซ็นฯ แต่มันชั้นเดียว มันก็เข้าทุกห้อง ลำลูกกาแช่น้ำเน่าสองเดือน ต่อให้ทำหมันแล้วก็แค้นได้นะครับ
คนที่ไปดูทอล์กโชว์ครั้งนี้ จะได้อะไรบ้างครับ?
ที่แน่ๆ คือ ได้หัวเราะครับ เพราะพี่อารมณ์ดีเสมอเมื่อขึ้นเวที แต่เนื้อหามันเจ็บปวด ก็คงหัวเราะไปขบกรามไป ทำยากนะพี่ว่า แต่ละคนที่พี่เชิญขึ้นเวทีด้วยก็เป็นคนที่รู้เรื่องจริงทั้งสิ้น เอามาเปิดเผยเพราะเขาก็เจ็บปวดเหมือนกัน ใครที่โดนขนาดนี้แล้วไม่เจ็บปวด แสดงว่าต่อมลูกหมากเริ่มเบียดก้านสมองแล้วนะครับ
พี่เคยพูดเรื่องในหลวงแล้วคนดูร้องไห้ทั้งโรง ทั้งที่เป็นเรื่องที่เขาเคยได้ยินกันแล้ว คราวนี้คงต้องพูดอีก เพราะเป็นช่วงที่มีค่าที่สุดบนเวทีพี่ครับ
ที่คนดูชอบกันมากคือ การที่พี่เชิญใครก็ได้ขึ้นเวทีเดี๋ยวนั้น ไม่ต้องเตี๊ยมอะไร โดยที่เขาก็ไม่ได้เสียหายอะไร แต่มันสดไงครับ คนไม่ได้หัวเราะเยาะ แต่หัวเราะความน่าเอ็นดูของคนดูด้วยกันที่เป็นธรรมชาติ พี่ไม่เล่นสังขารหรือปมด้อยอย่างที่พวกตลกชอบเล่นกัน พี่เล่นที่ความในใจของเขาครับ คนเราพอมีคนล่วงรู้ความในใจ มันเหมือนจับเขาแก้ผ้า เขาอายนะ ทั้งที่เราไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาอายเลย แต่สังคมมันปลูกฝังให้คนเราซ่อนความในใจ ซึ่งพี่ว่าโง่นะ สังคมต่างจังหวัดน่าอยู่เพราะคนบ้านนอกไม่ซับซ้อนซ่อนเงื่อน คือไม่มีลีลานั่นเองครับ แต่ไม่ได้แปลว่าเขาควรโดนน้ำท่วมมิดหัวเพียงเพื่อให้คนบางกลุ่มร่ำรวยนะครับ
เดิมที พี่ตั้งชื่อทอล์กโชว์คราวนี้ว่า “สองเดือน ลำลูกกา ห่าราก” สื่อเขาขอให้เปลี่ยน เพราะเขาพูดออกอากาศลำบาก
ที่ผ่านมา เราเคยเห็นแต่ “รุ้งกินน้ำ” แล้ว “แร้งกินน้ำ” มันมาจากไหนครับ? มีเจ็ดสีเหมือนรุ้งกินน้ำไหม?
ยามใดที่ฝ่ายค้านแข็งแรง ฝ่ายโกงก็ต้องกินอย่างอื่นที่ดูเนียนขึ้นเป็นธรรมดาครับ ภัยธรรมชาติเป็นเหยื่อโอชะที่ธรรมชาติพร้อมเป็นแพะให้เสมอไงครับ บางชาติในลาตินทำแผ่นดินไหวเพื่อกินงบบรรเทาทุกข์และงบก่อสร้างเลยนะครับ นี่เราก็เริ่มของบประมาณยกถนนกันแล้วหลายจังหวัดนะ เป็นวิธีแก้น้ำที่ผิดนะครับ น้ำจะสูงกว่าเดิม ก็จะรวยกันกว่าเดิม ข้าวห่อเยอะขึ้น ถุงยังชีพเยอะขึ้น เรือรับจ้างเยอะขึ้น พวกนี้ต้องจ่ายเจ้าที่นะครับ ไม่งั้นเอาเรือบริจาคมาหากินไม่ได้ พี่จะกลับเข้าไปเอาปืนออกจากบ้าน เรือรับจ้างบอกพี่ว่าเที่ยวละห้าแสน ไปกลับล้านนึง พอพี่บอกว่าแค่จะเข้าไปเอาปืนยี่สิบกว่ากระบอก มันถึงให้ไปกลับฟรี แต่พี่มีเรือของตัวเองแล้ว แค่กวนตีนมันเล่น สนุก ขากลับออกมาพวกเรือจ้างเข้ามาแสดงน้ำใจช่วยพี่ขนปืนกันใหญ่ หายไปสามกระบอก ดูมัน
“แร้งกินน้ำ” มาจาก “รุ้งกินน้ำ” ที่จริงพี่ควรตั้งชื่อทอล์กโชว์นี้ว่า “แร้งทึ้งน้ำ” หรือ “แร้งสูบน้ำ” เพราะเขาสูบจากน้ำกันจริงๆ ครับ แถมเรียกน้ำเป็น “มวล” ชาวบ้านก็คิดว่าน้ำคงเป็น “มวน” เหมือนมวนบุหรี่ เพราะเห็นสูบน้ำกันเหมือนสูบบุหรี่ ความจริงเขาสูบงบกันครับ ก็คงจะติดน้ำเหมือนติดบุหรี่ด้วย นั่นแปลว่าจะเลิกยาก ก็ต้องท่วมทุกปี ไม่งั้นจะไม่มีอะไรให้สูบกัน ก็จะหิวโซ ไม่มีแรงยกมือในสภา ก็อดได้ค่าจ้างยกมืออีก ห่า แดกไปซะทุกอย่างเลยครับ
ความแตกต่างคือ รุ้งกินน้ำมีเจ็ดสี แต่แร้งกินน้ำมีแดงสีเดียวครับ
อะไรคือความหมายและบริบทของ “แร้งกินน้ำ” ครับ?
แร้งเป็นสัตว์ที่กินของบูดเน่า หรือจากน้ำเน่านั่นแหละครับ แร้งไม่หากินเอง กินจากซากหรือจากความเดือดร้อนของผู้อื่น เขาจะตายอยู่แล้วยังจะซ้ำเติม ที่ไหนเดือดร้อน แร้งจะไปบินวนอยู่บน ฮ. รอว่าจะมีโอกาสสูบกินเมื่อใด
ซึ่งบางทีก็ไม่รอนะ กินทั้งเป็นๆ นี่แหละ ตะกละมาก จำเป็นครับ เพราะต้องแย่งกันรุมทึ้ง มองจากข้างบนลงมา มันเห็นนี่ครับว่าส่วนไหนยังไม่ท่วม ก็โทรหาผู้แทนเขตนั้นว่า คิดเท่าไหร่ถ้าให้น้ำท่วมเขตนั้น แล้วแบ่งกันกินงบประมาณ ซึ่งไม่เคยถึงประชาชนที่เสียภาษี ถึงแต่ประชาชนที่ไม่เสียภาษี เพราะพวกนั้นเป็นฐานเสียงครับ ตกลงเราเสียภาษีไปเลี้ยงฝูงแร้งและสมุนแร้งกันด้วยความจำยอม
หลายคนก็หวังดี บอกพี่ว่า พี่ตู้จะพูดทำไม ไม่มีประโยชน์หรอก แต่พี่ไม่ได้ต้องการทำประโยชน์นี่ครับ พี่แค่ไม่อยากบกพร่องในหน้าที่พลเมืองที่บัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญที่ยาวที่สุดในโลก ประเทศที่รัฐธรรมนูญสั้นหรือไม่ต้องมีรัฐธรรมนูญ ไม่มีปัญหาโง่ๆ แบบนี้นะครับ เขาไม่ต้องมีข้อบังคับนักการเมืองเพราะประชาชนของเขาเลือกแต่คนรู้มารยาทเข้าสภา บัตรเลือกตั้งก็ไม่ต้องมีเบอร์ ไม่ต้องมีจุดให้นับ เพราะประชาชนอ่านชื่อผู้สมัครออก ประเทศที่ต้องจับเบอร์ก่อนเลือกตั้งแสดงว่าคนส่วนใหญ่ไร้ปัญญาครับ มีสติปัญญากันไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ก็ดันรวมกันไม่ได้อีก เพราะต่างทรนงว่ามีสมอง ก็เลยไม่มีพลัง ยามวิกฤติก็เลยเป็นเหยื่อพวกแร้งที่ไร้สติปัญญา ที่หากินง่ายๆ ไร้ยางอาย เพราะคนที่มีศักยภาพที่จะต่อสู้ได้ดันยอมไงครับ คือยอมโจร แต่ไม่ยอมคนดีด้วยกัน เถียงกัน แปลกครับ
เมืองหนาวเขาถึงต้องมีสมาคมลับฟรีเมสันกันทุกประเทศไงครับ สิงคโปร์ยังมีสมาคมนี้อย่างเปิดเผยเลย พี่เคยพยายามตั้งสมาคมนี้ มีสมาชิกคนเดียวคือพี่ ทำห่าอะไรไม่ถนัดเลยครับ คนไทยรวมกันแล้วเถียงกัน ไม่รู้ทำไม ขนาดพี่ตั้งสมาคมคนเดียว พี่ยังเถียงกับตัวเองได้ทุกวัน เถียงแล้วมันดูเท่มั้งครับ มันลบปมด้อยที่ยอมโน่นยอมนี่มาตลอดชีวิต ถูกบังคับให้กราบโน่นกราบนี่จนสิ้นศักดิ์ศรีความเป็นคนมาตั้งแต่เกิด ก็มาระบายกับคนดีเพราะไม่กล้าระบายกับโจร ความขี้ขลาดเป็นบ่อเกิดของความพินาศมาทุกยุคสมัย แล้วก็ให้คนกล้ากอบกู้ให้ทุกคราไป แล้วคนขี้ขลาดก็ขอมีบทบาทเพื่อให้ท้ายโจรทำแผ่นดินทรุดอีก ไม่เคยเข็ดครับ
การไม่รู้จักขอบคุณคนกล้าด้วยกตเวทิตา เป็นการเนรคุณขั้นสูงสุด ที่จะต้องชดใช้อย่างเปียกปอนซ้ำแล้วซ้ำเล่าครับ
วันนี้ ถ้าทุกคนรู้จักแสดงความขอบคุณทุกเขตที่ยอมโดนน้ำเน่าขังเพื่อป้องกันเขตที่รอด แผ่นดินจะปลอดภัยพิบัติไปอีกแสนนาน ถ้าเราทำพิธีขอบคุณผู้มีพระคุณกันเป็น เราจะมีแต่ความเจริญกันครับ และยิ่งถ้าเรารู้จักประณามผู้ร้าย เราจะกลายเป็นมหาอำนาจเหมือนเผ่าพันธุ์ที่เขาปฏิบัติเช่นนี้กันอย่างเคร่งครัด จนรุ่งเรืองโดยชีวิตส่วนตนและสังคมส่วนรวมครับ ไม่ลองไม่รู้ แต่สังคมขี้ขลาดไม่เคยกล้าลองอะไรเลยครับ รอให้คนอื่นทำให้ตลอด เดือดร้อนก็เรียกหาทหาร พอปลอดภัยก็เนรคุณทหาร แผ่นดินรับรู้นะครับ และลงโทษรุนแรงมากด้วย
กองทัพไม่เคยละเลยพิธีขอบคุณวีรกษัตริย์ในวันกองทัพไทย กองทัพจึงยังเกรียงไกร ไม่มีผู้ใดโค่นล้มได้ ถ้าเรากล้าเพียงทำพิธีขอบคุณกองทัพในกรณีน้ำท่วมที่ผ่านมา เราจะก้าวไปแต่ข้างหน้าโดยปลอดภัยครับ แล้วยิ่งถ้าเรากล้าประณามผู้ที่ทำให้น้ำท่วม เรายิ่งจะเหาะเหินเดินฟ้าได้เลยปานนั้นนะครับ พี่ลองแล้ว พี่รู้ดี เป็นมนุษย์ค้างคาวอยู่พักนึง กลางคืนไม่นอนเลย นั่งรอเหยื่อที่จะรุกล้ำเขตบ้าน ให้มันเป็นแพะแทนแร้งที่รังแกเรา เพราะหาแร้งไม่เจอ
พ่อพสุธาและแม่คงคาจะไม่ปราณีคนที่ดูถูกตัวเองว่าไร้ศักยภาพนะครับ เพราะบกพร่องแล้วในหน้าที่พสกนิกรของแผ่นดินและผืนน้ำอันเป็นถิ่นกำเนิดของตน
ถามตรงๆ พี่ตู้มีความอัดอั้นตันใจอย่างไรบ้างกับความเป็นไปของบ้านเมืองตั้งแต่ช่วง “แร้งกินน้ำ” เป็นต้นมา?
ไม่อัดอั้นอะไรเลยครับ ก็คนส่วนใหญ่ให้อำนาจเขา เขาก็ใช้อำนาจเพื่อประโยชน์ของพวกเขา เราต่างหากที่ผิดเพราะยอมครับ “การยอม” ทำให้ต้องแก้ตัวสารพัด พอไม่ยอม กลับไม่ต้องแก้ตัวอะไรให้เหนื่อยเลยครับ ลองดูสิ
พี่มีระบอบใหม่ที่ไม่ให้อำนาจ คงเหลือไว้แต่หน้าที่ สำหรับผู้ที่อยู่ในสภา ซึ่งพี่จะให้อรรถาธิบายในวันทอล์กโชว์ เสาร์ที่ 21 เมษายน บ่ายสอง ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย หอเล็ก ซื้อบัตรที่ไทยทิกเก็ทเมเจอร์ ๙๐๐ บาททุกที่นั่งนะครับ พี่ต้องการเงินมาซ่อมบ้านให้กันน้ำได้ทั้งหลัง ซึ่งพี่จะสร้างให้ดูบนเวทีด้วยครับ มาสร้างบ้านใหม่กับพี่กันมั้ย?