เรื่อง : PAN
ภาพ : Facebook มึงไม่เป็นหัวหน้ามึงไม่รู้หรอก
มนุษย์หัวหน้าคิดอะไร?
นั่นคือคำถามที่เหล่ามนุษย์ลูกน้องต่างไม่รู้คำตอบและยากที่จะทำความเข้าใจว่า ที่หัวหน้าสั่งให้ทำโน่นนี่นั่นและเหมือนจะว่างงานอยู่เรื่อยๆ นั้น เขาบริหารจัดการหน้าที่อย่างไร? เขาเคยกดดันไหม? เหนื่อยอย่างเราหรือเปล่า? จนในที่สุดก็มีเพจบนเฟซบุ๊กเด้งพรวดขึ้นมาให้มนุษย์หัวหน้าทุกคนได้ระบายความในใจในชื่อ ‘มึงไม่เป็นหัวหน้ามึงไม่รู้หรอก’ เพจซึ่งรวบรวมเอาทั้งแนวคิดการทำงาน แนวทางการใช้ชีวิต และสารพัดอารมณ์จิกกัดแสบๆ คันๆ ที่เหล่าหัวหน้ามาระบายให้ลูกน้องแอบดู
“ที่มาที่ไปไม่มีอะไรมากเลย แอดมินเคยมีลูกน้องคนหนึ่ง เป็นน้องรักเราเลย เป็นคนที่เราอยากผลักดันเพราะรักดีใฝ่ดี มีวินัย สอนอะไรไปก็เอาไปปรับใช้ได้เป็นอย่างดี และทุกอย่างเหมือนจะไปได้ด้วยดีไม่มีปัญหา แต่พอทำงานมาช่วงหนึ่งมันเริ่มเก๋า เริ่มคิดต่าง เริ่มโต้แย้ง แต่การโต้แย้งต้องมีเหตุผล และต้องมองไกลถึงผลลัพธ์ที่จะออกมาด้วย แต่น้องมันเอาแค่สวยงาม ไม่คิดถึงผลลัพธ์ พอเราบอกก็ถึงขั้นตึงใส่เกือบทั้งวัน สุดท้ายเราก็ให้เขาลองทำแบบที่คิดดู ปรากฏว่ามันก็เป็นไปตามที่เราบอกไว้ น้องมันเดินมาขอโทษ หลังจากนั้นก็มีเหตุการณ์แนวๆ นี้อีกหลายเรื่อง จนเรานี่ถึงกับลั่นคำว่า ‘มึงไม่เป็นหัวหน้ามึงไม่รู้หรอก’ ซึ่งก็กลายเป็นที่มาของชื่อเพจ และที่ใช้คำว่า ‘มึง’ และ ‘กู’ นี่ก็เพราะเวลาเราคุยกับลูกน้องคนสนิทเราคุยแบบนี้จริงๆ มันจริงใจสุดแล้ว
“ที่ถามว่าการเป็นหัวหน้ามันเหนื่อยมันเครียดจนต้องมาตั้งเพจเลยเหรอ? จริงๆ งานในทุกระดับชั้นมันก็เหนื่อยเหมือนกันหมดแหละ แต่ที่เลือกทำเพจเกี่ยวกับหัวหน้าเพราะว่ายังไม่เคยมีใครทำมาก่อน อาจเพราะแค่ทำงานกันเวลาก็หมดแล้ว อีกอย่างหัวหน้าบางท่านต้องยับยั้งสติในการขึ้นสเตตัสในเฟซบุ๊กให้ได้เพราะเดี๋ยวน้องๆ มันเห็นก็จะรู้สึกแย่กันอีก พอเราตั้งเพจนี้ขึ้นมาเลยกลายเป็นว่ามีหัวหน้าหลายท่านเลยที่อารมณ์แบบ ‘เฮ้ย! เพจนี้มันไปหลบอยู่ที่ไหนมา ต้องการเพจแบบนี้มานานแล้ว’ สรุปคือ ที่ทำเพจเจตนาหลักคือระบายความในใจของหัวหน้า ความในใจที่อาจจะมีน้อยใจบ้าง เสียใจบ้าง หวังดีบ้าง สอนบ้าง ดีใจกับลูกน้องบ้าง อะไรแบบนั้น”
นั่นคือความรู้สึกในหัวอกของคุณเก๋ (นามสมมุติ) ผู้เป็นทั้งหัวหน้างานและแอดมินเพจนี้ซึ่งกำลังโตวันโตคืนด้วยการสนับสนุนจากเหล่ามนุษย์หัวหน้าทั่วฟ้าเมืองไทย และตั้งแต่คลอดเพจนี้ออกมา สิ่งหนึ่งที่คุณเก๋สัมผัสได้จากเหล่าหัวหน้าทั้งหลายก็คือ หัวหน้าส่วนใหญ่จะมีอุปนิสัยชอบดูแลลูกน้อง ตั้งแต่การทำงานยันชีวิตส่วนตัว
“หัวหน้าเป็นเหมือนครู พ่อ แม่ พี่ เพื่อน เป็นทุกอย่างจริงๆ เพราะอยู่ด้วยกันจนมันผูกพัน วันหนึ่งอยู่ด้วยกันมากกว่า 8 ชั่วโมงแน่นอน อย่างตัวเราเองใช้ชีวิตอยู่กับลูกน้องวันหนึ่งก็สิบกว่าชั่วโมง เยอะกว่าอยู่กับที่บ้านอีก แต่อีกมุมก็ได้เห็นเรื่องด้านมืดของหัวหน้าบางประเภทที่ทำให้บรรยากาศในออฟฟิซมันแย่ในเรื่องชู้สาว คงไม่ต้องอธิบายเยอะถึงเรื่องพฤติกรรม บอกได้สั้นๆ ว่า ‘เฮ้ย! คุณกำลังปล่อยคาร์บอนไดออกไซด์ในออฟฟิซว่ะ’
“ถามว่าหัวหน้าที่ดีควรจะเป็นยังไง? ในความคิดเราคือต้องให้โอกาสน้องในการเจริญเติบโตทุกช่องทาง ต้องทำตัวเป็นเจ๊หรือป๋าดัน ดันจนเห็นมันเติบโตนั่นคือที่สุดแล้ว ส่วนลูกน้องที่ดีก็ไม่ขออะไรเยอะ แค่คุณมีวินัย รู้จักกาลเทศะ ใฝ่ดีก็พอแล้ว ความรู้เดี๋ยวเติมให้ ความเก๋าเดี๋ยวมาเอง”
แต่สิ่งสำคัญเธอบอกว่าทั้งหัวหน้าและลูกน้องต้องทำความเข้าใจซึ่งกันและกันในหน้าที่และเนื้องาน เรียนรู้ที่จะกอดคอแล้วเดินหน้าไปพร้อมกัน ซึ่งหากเปิดใจให้กันและกันแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ในเจเนอเรชั่นไหนก็กลายเป็นทีมเวิร์กสร้างงานดีๆ ได้เหมือนกัน