ลองจินตนาการถึงเพื่อนผู้เดินทางจากแดนไกลเพื่อมาเยี่ยมเยียนเราถึงบ้าน… เขาเปิดประตู ส่งยิ้มทักทาย นั่งคุยกับเราบนโซฟา หันสำรวจบ้าน ก่อนจะบอกเรานิ่งๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความหวังดีว่า “ทำไมบ้านของคุณถึงสกปรกจังเลย!” นั่นคือคำทักทายที่ทำให้เราต้องมึนงง เพราะเราไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า 'บ้าน' ที่เราอาศัยอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนั้น จะรก เลอะเทอะ และสกปรกจนทำให้เพื่อนต้องออกปากตักเตือนขนาดนี้ เราหลงคิดอยู่เสมอว่า บ้านของเราสะอาด ร่มรื่น น่าอยู่ แถมเจ้าของบ้านก็เป็นกันเองกว่าบ้านหลังไหนๆ ในละแวกนี้ แต่เพียงคำเตือนอันจริงใจประโยคนั้น มันก็ต้องทำให้เราหันกลับมาสำรวจความสะอาดสะอ้านของบ้าน หรือแม้กระทั่งจิตใจของตัวเองกันอีกรอบ
